Kitap Kulübü

İşimi seviyorum. İşimi sevmemin en büyük nedeni de çocukluğumdan beri anneannemin bana kitap okuma sevgisi aşılaması. İşim ne mi? Özel bir kitap kulübünün müdürüyüm. Yani eskilerin deyimi ile kütüphane müdürüyüm. Anneannem bana eski günleri anlattığında ona o kadar çok imreniyorum ki.
Eskiden herkes kütüphanelere gider, kitapçı denen yerleri gezer, tonla kitap alırlarmış. Sonraları anneannemin gençlik yıllarında tablet pc denen şeyler çıkmış. İnsanlar kitap almak yerine e-book okumaya başlamışlar. Bunun sonucunda da maalesef yayın evleri artık kitap basmamaya karar vermişler.
Anneannemi her ziyarete gidişimde  eski günlerden konuşuruz. Kitap almak için nasıl para biriktirdiklerini, eski kitap satan yerlere gittiklerini, -ki onlara da sahaf derlermiş- arkadaşları ile anlaşıp değiş tokuş yaparak kitap okuduklarını anlatırlar.
Ben de oturur onları kıskanarak dinlerim. Yaşıtlarımdan çoğu eline hiç kitap almamış. Biraz ailelerinden alamadıkları kitap sevgisi, biraz da teknolojinin cazip gelmesi ile bir çok arkadaşım hayatlarında hiç gerçek bir kitap okumamış.
Gerçek bir kitabın yerini ne tutabilir ki. Bir kere sayfalarını çevirdiğinde o sesi duymalısın. O kokuyu, o dokunuşu hissetmelisin. Ruhsuz birşeye bakar gibi sırf okumak için okunmamalıdır kitap.
Kitapların da yaşadığını bilmeli insan.
Şimdilerde yayın evleri sadece kitap kulüplerine yollamak için kitap basıyorlar. Bu kulüplere de herkes giremiyor.Sadece özel üyeler girebiliyor. Kitabın kıymetini bilen üyeler.
İleride, torunlarımın zamanında bu kulüplerin de yok olmasını istemiyorum.
İnsanlığımızı, kendimizi, kitaplarımızı teknolojiye kurban etmeseydik keşke.
Keşke yıllar öncesine gidebilseydik de bu hataları düzeltebilseydik.

Kitap kıymeti bilenlerden olmamız dileğiyle...